Al weer een jaar voorbij, wat gaat de tijd toch snel.
Onderhand worden wij bejaard, mijn lieve Pieternel.
Gelukkig zijn wij beiden nog wel jong van geest,
en als het aan ons ligt, er ook nog lang niet geweest.
Stug gaan wij door om met u het oude jaar te bespreken,
wat een traditie is die wij niet graag willen breken.
Trends en gebeurtenissen blijven wij analyseren,
omdat wij denken dat u wel iets van ons kunt leren.

Nou, nou mijn beste Thomasvaer, dat lijkt mij nog al pretentieus.
Ben jij niet wat al te ambitieus?
Wij hebben echt niet meer verstand van zaken,
over alle besognes die de doorsnee burger raken.
Waarom moeten wij bijvoorbeeld nu ineens van het gas,
terwijl het tot voor kort zo’n schone brandstof was?
En dat elektrisch rijden, waar is dat eigenlijk goed voor?
Veel liever rijd ik gewoon in mijn oude brik door.
Ja, het schijnt goed te zijn tegen CO2,
maar helpen wij daar echt het milieu wel mee?
Dat zijn zo van die vragen, die makkelijk zijn te stellen,
maar waar ook wij niet zo maar een oordeel over kunnen vellen.
Ons past bescheidenheid, de wijsheid hebben wij niet in pacht,
en ik denk ook niet dat men dat van ons verwacht.
Wij kunnen ons beter beperken tot klein leed,
wat zich in Nietap en omgeving dit jaar voor deed.

Dat was schrikken zo’n drie maanden geleden,
toen voorzitter Koos geveld werd door een hartaanval.
We kunnen er niet om heen er aandacht aan te besteden,
aan dit voor hem zo beroerde geval.

Maar wat wil je ook met zo’n hectisch leven,
altijd maar vliegen, druk, druk, druk.
En daarbij dan ook nog roken als een ketter;
ja, dan gaat je gezondheid vanzelf een keer stuk.

Baas van de Buurtschap en van een grondverzetsbedrijf,
dan heb je de hele dag écht wel wat om handen.
Ook al denk je: dat kan ik wel aan met mijn sterke lijf,
blijkt toch je leven kantje boord te kunnen stranden.

Geregeld relaxen, chillen, dimmen, dat lijkt ons het beste medicijn.
En dan niet met de “sjekpuut” in die dikke groene SUV.
Maar gewoon met Andrea, hoe eenvoudig kan het soms zijn,
over het leven filosoferen bij een kopje thee.

Nietap 325 jaar, een feest om nimmer te vergeten.
U moet weten, dit bracht een jaar van voorbereiding met zich mee.
Gelukkig was een ieder na afloop zeer tevree.
Het bestuur omringd met veel straatcoördinatoren
krabde zich heel wat af achter de oren.
Het moest een feest worden voor iedereen
En dus gingen ze meteen aan de slag om er een mooi programma van te maken.

Achter oude deuren, stond heel wat te gebeuren.
Op Terheijl en in Nietap blijken veel kunstenaars te wonen die leuke dingen maken.
Schilderijen , beelden en ander creatieve zaken,
wisten tijdens een tour de harten van veel mensen te raken.
Een prachtig zonnig weekend werd het, voorafgaand aan het grote feest.
Kartrekkers Tiedia en Henny, glommen nog het meest.
Een ieder was vol lof wat ons dorp aan kunstwerk biedt.
Er ligt vast nog wel een keer zo’n prachtige route in het verschiet.

De feestweek werd ingeluid op ludieke wijze.
Kinderen gingen in een bonte stoet door de straten wat zeer viel te prijzen
Samen met dames en heren op ouderwetse fietsen toog men door het dorp richting Terheijl.
Geheel in klederdracht dat gaf het geheel veel stijl.
Bij de Waag stonden velen op hen te wachten,
en waren zij met hun gedachten
al bij datgene wat nog zou komen.
Wie wordt de winnaar van “Heel Nietap Bakt”? Daarvan kan Thomasvaer alleen maar van dromen.
Velen hebben hun baksels door de jury laten keuren.
Mare Hoogerhuis ging er met de prijs vandoor.
Haar taart won met verve in geuren en kleuren.
Hiep hiep hoera, riep het publiek in koor.
Daarna kwamen er monniken aan gelopen,
om de feestweek officieel te openen.

Ouderen werden tijdens het feest op hun wenken bediend,
want het shantykoor Very Old Friends gaf acte de préséance.
Voor wie dit optreden heeft gemist een verloren kans.
Het is zo gezellig even met elkaar te zingen,
en het brengt de saamhorigheid weer bij elkaar
En ook het optreden van Miny en Willy met een zelfgeschreven cabaret
bracht menigeen aan het lachen, het is echt waar.
Daarna een bourgondische avond waarbij het bestuur zich weer had verkleed
Gezellig samen luisteren naar life-muziek , waarbij het lekkere eten ook een duit in het zakje deed.
Het was beregezellig ondanks de harde wind en kou
Een pilsje , wijntje en vooral beerenburg, dat was wat iedereen wou.

En dan de zaterdag de laatste dag van het festijn,
was er ook al weer van alles voor groot en klein,
tijdens de fair op het voormalig hertenterrein.
Een wagenspel van NOZWZ zorgde voor nog veel meer pret,
waar menselijke ondeugden te kakken werden gezet.
En dan de Highland Games bedacht door een groepje enthousiaste vrouwen,
die de deelnemers met een boomstam lieten sjouwen.
Zaklopen , touwtrekken en wat al niet meer,
dit doen we zeker nog een keer.
Na de snel geïmproviseerde BBQ
- dat was wel even een gedoe -
kon men genieten van vlees , salade en een drankje.
Bravo voor allen die mee hebben geholpen, hierbij nogmaals een bedankje.

Wij hopen dat na dit feest het enthousiasme mag beklijven,
dat er ook voor andere activiteiten belangstelling zal blijven.
Want wat dit feest toch onweerlegbaar heeft aangetoond,
is dat hier een schat aan talenten woont.
Zonde zou het zijn als het blijft bij dit festijn,
terwijl er voor dat talent nog zoveel andere mogelijkheden zijn.

Leek, Marum, Zuidhorn, Grootegast en een stuk Winsum worden één.
‘Westerkwartier” is de nieuwe naam.
Van Een West tot aan het Reitdiep,
zijn deze gemeenten samen gegaan.
Dat wordt voor ons een buurvrouw van formaat,
met dorpjes als Krassum, Brillerij en Hardeweer.
Tot voor kort had ik daar nog nooit van gehoord,
en zo zijn er hier vast nog wel meer.
63.000 inwoners op 370 vierkante kilometers grond;
het is een reuzin waarnaast wij nu moeten wonen.
Bij de gedachte alleen al breekt het zweet mij uit;
zal dit allemaal wel goed gaan komen?

Want aan de andere kant ligt Noordenveld.
Weliswaar wat kleiner, maar toch ook flink aan de maat.
Dit jaar werden daar dik 31.000 inwoners geteld,
zoals tenminste op de site van Wikipedia staat.
Zij leven samen op 200 vierkante kilometers grond,
wat ik ook op die site van zo even vond.

Tussen die twee reuzen Westerkwartier en Noordenveld,
ligt in de periferie ons nietige Nietap ingeklemd.
Vermorzeld te worden door dit gemeentelijk wonder en geweld,
is iets dat mij nu al droevig stemt.

Zien de dames en heren bestuurders ons straks nog wel staan;
wordt er niet over onze hoofden heen beslist?
Wordt er met onze mening nog wel wat gedaan?
Ik wou dat ik daarop het antwoord al wist.

Ach Thomasvaer, kop op, dat komt heus wel goed.
Ik ga wat dit betreft de toekomst met vertrouwen tegemoet.
Ook al zijn wij misschien een dorpje van niks,
net zoals dat van Asterix en Obelix,
zij hielden moedig tegenover de Romeinen stand,
en verdedigden met succes hun eigen land.
’t Is dus voorbarig om nu al te gaan bukken,
want net als Asterix gaat ons dat hier vast ook lukken.

In maart heb ik een folder van de Buurtschap uit de brievengleuf getrokken,
waarvan ik eerlijk gezegd toen wel ben geschrokken.
Het begon over een busreis naar onder andere Gaasterland.
Tot zo ver was er nog niets mee aan de hand.

Maar wat al snel mijn aandacht trok,
en waarvan ik toen echt wel schrok,
was de beladen term: Vol is Vol.
Want er was slechts plaats voor vijftig personen,
die in Leek of Nietap wonen.

Het werd in april een geslaagde reis,
waarover nog lang werd nagepraat.
Goede reclame dus, volgend jaar weer,
u weet wel hoe dat gaat.

Het succesverhaal ging als een vuurtje rond,
waardoor er vast meer belangstelling komt
om de volgende keer de reis ook mee te maken
en het genoegen daarvan te smaken.

Dat gaat onvermijdelijk leiden tot problemen,
want wie kan de Buurtschap dan meenemen?
Moet zij Nietappers en Leeksters gaan onderscheiden,
of gelijke kansen blijven bieden aan beiden?

We gaan toch niet beleven dat nog eens in een folder staat,
omdat de bevolking van Nietap voor gaat,
en Leeksters maar worden gezien als bron van hinder:
“Leeksters: minder, minder, minder”?

Als je de Jan Steenstraat argeloos uit komt rijden,
is het aanzicht dat je dan aantreft niet te vermijden.
Bij de kruising met de Jozef Israëlstraat,
is het net of je weer in het Berlijn van vroeger staat.
Een lange muur van planken ontneemt je grotendeels het zicht
op het perceel wat daar achter verscholen ligt.

Misschien heeft de beste man, wie zal het zeggen,
ook nog het plan daarbij een mijnenveld aan te leggen.
En daarboven langs de straat ook nog eens prikkeldraad,
waar een voor ieder dodelijk voltage op staat.

Wat zou toch het nut van dit bouwsel zijn;
wat wil de bewoner hiermee weren?
Is dat het kapitalisme net als in Berlijn,
of juist het communisme dat hij denkt zo te kunnen keren?

Maar misschien is de reden juist heel prozaïsch,
en welbeschouwd zelfs wel hilarisch.
Wil hij zo voorkomen dat zijn vrouw gaat vluchten,
omdat zij niet langer onder zijn dictatuur wil zuchten.
Gaat het dus gewoon om een echtelijke twist,
waarop de goede man niet zo gauw een passend antwoord wist.

Hoe hoog die muur van hem ook mag zijn,
voor de vogels hier zal het net zo gaan als met de vogels van Berlijn.
Ze zullen blijven vliegen van het oosten naar het westen,
omdat ze soms in de Jan Steenstraat en soms op de Natuurschoonweg willen zijn.

Wij zijn gekomen aan het eind van ons betoog,
en hebben dunkt ons het belangrijkste wel genoemd.
Daarbij hielden wij nauwlettend in het oog
dat vooral wat in Nietap gebeurde, hier werd benoemd.
Ook buiten Nietaps grenzen was van alles aan de hand,
wij noemen dat gemakshalve hier maar allemaal “buitenland”,
maar om dat óók nog te duiden ontbreekt ons echt de tijd,
en we hebben ons daar eerlijk gezegd dus ook niet op voorbereid.
Want het zou zo zijn, zoals sommigen beweren,
dat al wat buiten Nietap gebeurt u minder zou interesseren.
Eerlijk gezegd geloof ik daarvan geen klap,
en als dat écht zo is, is dat iets wat ík niet snap.
U moet toch beseffen dat wij niet op een eiland leven,
zoals onze buren aan de andere kant van de Noordzee.
Die zijn koppig op zichzelf gebleven,
en zitten daar nu danig mee

Brexit, Poetin, Trump, Macron, gele hesjes, Halbe Zijlstra,
dividendbelasting; we laten het hier voor wat het is.
Met het afgelopen jaar behoort het nu tot de geschiedenis.
Wat het effect van dit alles op termijn zal wezen,
kunnen we later vast nog een keer in dikke boeken lezen.
Wellicht is het ook nog te vroeg om daarover een oordeel te vellen,
en het is daarom beter dit nog een tijdje uit te stellen.

Wij gaan het nieuwe jaar in vol goede moed,
en hopen voor iedereen op veel voorspoed.
Dat u voor al uw werk veel vruchten mag ontvangen,
en dat voor een ieder liefde in de lucht mag hangen.
Dat is de oprechte wens voor het komend jaar
van uw Pieternel en Thomasvaer!