En al weer is er een jaar verstreken;
wat gaat de tijd toch griezelig snel.
Al duurt een jaar wel tweeënvijftig weken
toch sta ik hier reeds weer met mijn Pieternel.

Met Thomasvaer ga ik voor u het jaar 2012 evalueren;
wat ging er goed, wat ging er fout, wat maakte het speciaal.
Wellicht kunnen wij er zo nog iets van leren,
en is deze voordracht van nut voor ons allemaal.
Want wat u goed van ons moet weten,
is dat wij niet gediend zijn van louter plat vermaak.
Het vullen van de tijd die is ons is toegemeten
zien wij als een serieuze zaak.

Wilt u dus alleen maar lachen, dan zit u hier verkeerd
en is het misschien beter dat u de zaal verlaat.
Het is de  bedoeling dat u van ons hier wat leert
en na onze wijze woorden gevormd naar huis toe gaat.

Hebt u van uw aanwezigheid hier daarom nu al spijt,
en zou u het liefst direct naar huis toe gaan,
dan geven wij u nu een minuut de tijd,
om van uw zitplaats op te staan.

Nou Pieternel, tot mijn vreugde kan ik constateren
dat niemand in de zaal is weggegaan.
Kennelijk wil iedereen vanavond wel wat leren;
dus vangen wij nu echt met onze voordracht aan.

Politiek was het een bewogen jaar;
Premier Mark Rutte maakte van alles mee.
Met zijn eerste kabinet was dat ook niet zo raar
omdat  het zo leunde op het gedogen van de PVV.

Geert Wilders had het na een dik jaar al wel bekeken
en dacht dat hij de boel wel ongestraft kon laten springen.
Maar nadat hij de zaak had laten breken,
moest hij tot zijn spijt een toontje lager zingen.
Wilders, toch een uitgekookte populist,
had het op een gegeven moment toch niet goed door.
In de kiezer had hij  zich deerlijk vergist
toen hij in september liefst negen zetels verloor.

Rutte en Samsom gingen met de meeste stemmen aan de haal,
en zijn sindsdien de beste maatjes.
Scholden ze elkaar eerst verrot, nu deden  zij amicaal
en leken zij soms wel mietjes met hun kleffe praatjes.

In enkele weken tijd smeedde Rutte zijn tweede kabinet
dat ons daadkrachtig moet gaan regeren.
Forse bezuinigingen worden ons allen voorgezet
om zo het land door de crisis te laveren. 

Want sterker uit de crisis komen, dat is het devies;
daarvoor moet veel franje in dit land gaan wijken.
Voor menigeen van ons  misschien een fors verlies,
maar het is nog altijd  beter dan op Griekenland te gaan lijken.
Wij wachten maar af wat Rutte er van gaat bakken:
van het op koers houden van dit mooie land.
Een stevige  regering is het wel  waar wij naar snakken,
en niet zo eentje die na een jaartje al weer strandt.

Beatrix, nota bene de koningin van ons land,
stond dit keer bij het formeren werkloos aan de kant.
te midden van al het politiek geweld,
werd op haar bemoeienis geen prijs gesteld.
Duimendraaiend zag zij het van de zijlijn aan,
wat zij vast zag als degradatie van haar baan.

Als hoofd van de Nederlandse regering
blijft  er zo niet veel over van haar nering.
Straks rest voor haar nog slechts het knippen van een lint,
wat ik voor onze majesteit toch wel wat mager vind.

In een achteraf hok, ver weggestopt,
had men in Nietap dit jaar het stembureau gepropt.
Slechts door het volgen van pijlen op borden
vond men de plek waar gestemd kon worden.
Is het kiezen van het parlement een democratisch feest,
dan is het dat dit keer in Nietap zeker niet geweest.
Voor Nietap werd een feestzaal kennelijk te duur,
want anders had men niet gekozen voor die schuur.

Nieuwe verkiezingen verwachten wij zo over een jaar of twee,
misschien zijn wij te pessimistisch en valt het  reuze mee.
Maar van welingelichte bronnen hebben wij nu al vernomen
waar dan in Nietap het stembureau zal komen.
Het wordt weer aan de J.P Santeeweg gesitueerd,
maar het is nog maar de vraag of u deze plek wel waardeert.

Wij kunnen nu al zeggen dat het dan nog erger zal worden,
met noodzakelijkerwijs nog meer verwijzingsborden.
Want zodra Samsom Rutte niet meer pruimt
wordt bij  Martin de Jonge het kippenhok ontruimd.
Te midden van gemengd graan en kippeveren
zal daar dan voor een dag het stembureau  bivakkeren.
Forse bezuinigingen noopten de gemeente  tot dit besluit,
want een betere plek kan voor Nietap echt niet uit.
De burgemeester bleek echter met deze locatie zeer content,
en Martin ook, want hij toucheert  die dag een aardige cent.

Nadat ik eerst al van Femke afscheid had moeten nemen
- wat mij al stortte in groot verdriet -
nam nu ook Jolanda Sap de benen,
toen ook zij het parlement verliet.
Jolanda raakte volkomen gedesillusioneerd
toen Groen Links bij de verkiezingen haast werd gedecimeerd.
En toen men daarna ook nog eens aan haar stoelpoten ging zagen,
wilde zij terecht geen verantwoordelijkheid meer dragen.
Zij  besefte maar al te goed dat het zo echt niet langer ging,
en gooide daarom moedeloos de handdoek in de ring.

Een tijdje terug meldde ik U onverholen
dat beide meisjes mijn hartje hadden gestolen.
Los van wat ik van Groen Links verder ook vind,
raakte ik door hun schoonheid hopeloos verblind.
Van fraaie figuurtjes en heldere ogen,
ja van alles wat mijn bloeddruk dienaangaande ernstig kan verhogen
- en ook nog van slimheid bovendien -
waren beide dames rijkelijk voorzien.
Ik durf tegenover u hier best  wel te bekennen
dat ik blindelings op hen had kunnen stemmen. 
Soms winnen mijn hormonen verpletterend het pleit,
en ben ik mijn verstand voor even kwijt.
Want kiezers win je niet alleen door harde argumenten,
maar ook door het bespelen van  weke sentimenten.

Daarom lijkt mij het vooruitzicht niet zo best
van wat er van Groen Links thans nog rest.
Want geleid door die nieuwe grijze mijnheer,
zie ik voor haar echt geen toekomst meer.
Wil de partij weer successen boeken,
dan moet het bliksemsnel een nieuwe spetter zoeken.
In linkse kringen is mijn mening vast politiek niet correct,
omdat het de vrouw zou zien als louter lustobject.
Maar waarom zou je hardnekkig op je linkse strepen blijven staan,
als je zo je partij smartelijk ten onder ziet gaan?
In nood moet je immers  geen enkel middel schuwen
om haar in de peilingen weer omhoog te duwen.
Is men dus verstandig dan volgt men mijn beleid; 
en tot het geven van advies ben ik graag bereid.

De elfstedentocht, die komt dit jaar;
daar waren wij van overtuigd.
Massaal wachtten wij op het “It giet oan”,
maar wij hadden te vroeg gejuicht.
Centimeters dikke lagen ijs lagen overal in de sloot;
makkelijk konden wij er met z’n allen over,
maar het was het rayonhoofd dat het ons verbood.
Wij mochten niet schaatsen,
nou ja, in ieder geval geen Elfstedentocht,
want het ijs was maar tien centimeter.
Hij vertelde dat het pas bij 15 mocht.
Menig schaatsliefhebber ging flink over de rooie
Maar ‘t is zoals Herman Finkers zegt:
je hebt het liever over Friezen dan over dooien

Nou, dat zullen WE wel even doen;
WE zijn toch zo verdomde goed.
Uiteraard worden WE kampioen;
WE leren ieder ander hoe het moet.
Dat edele spel dat voetbal heet
en dat je speelt met elf man,
dat zorgde dit jaar nogal voor wat leed.
Want ZE konden er ineens niets meer van
geheel oranje aangekleed.
Hele straten waren met vlaggetjes versierd;
Dat gaf toch wel een wat treurige aanblik,
toen ZE het al in de eerste ronde hadden verstierd.

Goddank kwam daarna de Tour de France;
 daar zouden WE vast wel winnen op de fiets.
 Maar ook daar maakten ZE geen enkele kans;
 ze presteerden echt minder dan niets.
 Zeurpieterig stapten ze af
 bij elk pijntje in buik, knie of rechterteen.
 Nederland stortte en masse in een depressie;
 sleurde zich wanhopig door een waardeloze sportzomer heen.

Maar zie daar, het werd toch nog wat;
 de Olympische Spelen kwamen er aan!
 Gelukkig was er Ranomi Kromowidjodjo (hoe? Kromowidjojo, hoe spel je dat? Kaa – Er – Oo…ach man/mens);
 wat is die snel op de 100 meter baan!
Marianne Vos, Hockey, Epke Zonderland;
zonder hen hadden wij snikkend thuis gezeten.
Zij hebben onze sportzomer gered,
anders hadden we de tv door het raam naar buiten gesmeten

Naast de sportverbroedering,
was er ook sprake van sportverloedering.
In Almere op het voetbalveld
ontspon zich grof geweld.
De grenzen zijn overtreden;
de grensrechter is overleden.
Hij kreeg rake klappen
en overleefde uiteindelijk niet de harde trappen.
Het is toch droevig gesteld;
in welke andere sport zien wij zoveel geweld?

Ligt het aan de soort van sport, wat de jeugd opfokt
en wat zoveel agressie ontlokt?
Zien we bij andere sporten ook zoveel geweldsmisdrijven?
Of komt het omdat Marokkanen geen hockey bedrijven?
De discussie hierover is weer hard en bitter;
ook Geert Wilders was te vinden op Twitter.
Een oordeel is snel  geveld.
Maar een DNA test bewijst soms het tegenovergestelde.
Want we hadden  het niet bij  het rechte eind
betreffende de moord op een meisje uit Zwaagwesteind.
De dader moest niet onder exotische asielzoekers worden getraceerd,
maar bleek een Friese boer, getrokken uit de klei en degelijk gereformeerd.

De ‘slag bij Nieuwpoort’ welke  in 1600 gebeurde, 
dat leerden we vroeger tot in den treure.
De dag 21 september 2012 zal  in de geschiedenisboeken  komen
als de “Slag bij Haren’ waar duizenden mensen kwamen binnenstromen.
Mirthe wilde een feestje, bijna 16 jaar
En voor ze het wist was haar uitnodiging openbaar.
Via facebook, Twitter en mail
werd  het aantal genodigden  duizenden te veel. 

Ze kwamen vanuit het hele land  naar Haren met de trein,
op zoek naar een feestje wat er niet zou zijn.
Rob Bats, de burgervader, riep steeds vergeefs:
er is in Haren helemaal  geen feest!
De media deden er een flinke schep bovenop
en riepen zelfs de mensen op
om te komen naar Haren voor project X.
De burgemeester vond het maar niks.

Hij hield de politie en  de ME  wel  paraat
en een  voetbalveldje om de jeugd weg te houden van de straat.
Halverwege de avond ging het mis:
relschoppers, ophitsers , meelopers en andere onverlaten
veelal  onder invloed van drank, trokken een spoor van vernielingen door de straten.
Het leidde tot chaos, ravage, ontreddering  en  paniek,
en tot grote verbijstering bij het publiek.
Job Cohen, zelf beslist geen faceboekfan,
gaat het gebeurde  reconstrueren
zodat we daarvan kunnen  leren
Maar wat wij allang weten:
Mirthe zal haar zestiende verjaardag nooit vergeten!

Zeg Pieternel, nu wij naar het eind van ons betoog toesnellen,
is er over Nietap en Terheijl verder nog iets zinnigs te vertellen?

Nou Thomasvaer ik heb de annalen nog eens nauwkeurig nagespeurd,
en ik kan je zeggen: echt iets schokkend is hier niet gebeurd.
Dus als je denkt dat wij de mensen hier iets sappigs kunnen vertellen,
dan zullen we ze dit keer toch echt teleur moeten stellen.
In deze contreien kabbelde het leven rustig voort,
en werd het niet door onheil wreed verstoord.
Hier wonen alleen maar brave lieden, moet je weten,
bij wie het niet opkomt iets ondeugends uit te vreten.
Zelden dan wel nooit is er een echt schandaal
want ieder leeft hier netjes naar een hoogstaande moraal.
Alle mannen blijven keurig bij hun vrouwen,
en alle vrouwen blijven idem dito van hun eigen mannen houden.
Nu het hier altijd zo voorbeeldig toe gaat.
zijn we er dan ook snel over uitgepraat.
’t Ja, de gebeurtenissen die wij hier wel hebben gehad,
ontstijgen nauwelijks het niveau van het lokale bokkeblad.
Omdat velen het noemen van dit nieuws op prijs blijven stellen,
zullen wij hierover toch nog maar iets gaan vertellen.

Zo werden er dit voorjaar haast in het geniep,
zonder dat dit echt in de gaten liep,
aan de Santeeweg twee haaglindes verplant,
door ze te verplaatsen van de ene naar de andere kant.
De familie Thalen was met deze zet zeer tevreden
omdat de bomen hun huis bijzonder fraai aankleden.
Met voor de deur zulke chique natuur,
geeft dat hun pand immers nog meer statuur.

Omdat de economie niet wilde bloeien,
bleven midden in het dorp de bomen groeien.
Voor het bouwen van huizen is het nu niet de tijd,
want hoe wordt je ze in deze malaise allemaal kwijt?
Stilstand en stagnatie zijn de woorden die wij horen,
maar voor voornoemde plek lijkt nu toch wat licht te gloren.

Onze dorpsgenote Alie Folkerts stond veelvuldig in “ De Krant” met haar gezicht,
omdat ze de Scheepstraschool in Roden opnieuw heeft ingericht.
Vol enthousiasme heeft  ze zich 10 jaar voorbereid
en de oude schoolboekjes van stof bevrijd.
Aap noot mies, wim zus jet,
het is allemaal te zien in het Scheepstrakabinet.
Teun vuur gijs, lam kees bok,
de inktpot met kroontjespen, het schoolbord met de aanwijsstok.
Het digitale tijdperk lijkt voor even te verdwijnen
als ook ‘weide does hok, duif, schapen’ verschijnen.
Geen wonder dat Alie  ‘Sien’ wordt genoemd,
en dat echtgenoot Dick tot Ot is vernoemd.

Ze krijgen het altijd weer voor elkaar,
en dat nu al vijfentwintig jaar.
Want zo lang maakt de Bouwgroep Nietap-Terheijl een wagen
om de gemeenschapszin alhier naar buiten uit te dragen.

Met veel kennis, kunde en vlijt
en het investeren in onnoemelijk veel tijd,
wist men de mooiste kunstwerken te maken,
die het paradepubliek altijd weer raakten.

In Roden, ten overstaan van al die mensen,
kan Nietap zich geen betere ambassadeurs wensen.
Laten we ze daarvoor nu eens eren
door hard voor hen te applaudisseren.

Ook  in ons midden bevindt zich een jubilaris.
Hij behoort al 25 jaar bij het inventaris.
Het was tijdens de jaarvergadering van het buurtschapsbestuur  afgelopen maart,
Thomasvaer of te wel Peter  raakte hij dusdanig van de kaart.
Want na de gebruikelijke agendapunten te hebben door genomen,
moest onze Peter plots naar voren komen.
Daar werd hij in het zonnetje gezet.
Hij vond dit maar niks , maar wij hadden reuze pret.
Want 25 jaar als secretaris in het bestuur te hebben gezeten laat je niet  ongemerkt aan je voorbij gaan.
We hebben zijn glansrijke periode op rijm gezet ,wat was jij ontdaan.
Want zoveel aandacht op jou gericht,
brengt je danig uit evenwicht
Gelukkig heb je alles nog eens rustig kunnen overdenken daar hoog in de lucht.
JaThomasvaer,  ik stop nu met dit gedicht, wat een zucht.

Bij het beachvolleybal opTerheijl gespeeld in een paardenbak,
was het de ongelukkige Jan Visser die daar een van zijn benen brak.
Ene Lex G. was er met zijn volle gewicht op beland,
waardoor  Jan kermend belandde in het zand.
Met een gezicht vertrokken van pijn
dacht hij eerst dat het slechts een kneuzing zou zijn.
Dat bleek dus volkomen verkeerd gedacht,
toen hij voor de zekerheid naar het ziekenhuis werd gebracht.

Met bouten en moeren werd het been recht gezet,
en werd Jan voor een tijd in bed gelegd.
Daar lag hij lamlendig en werkeloos,
en dat maakte hem nukkig en soms zelfs boos.
Want graag maakt hij zich nuttig voor de zaak
door het nauwkeurig vervullen van zijn taak.

Door het kwetsuur werd hem dat nu ontnomen,
en moest hij die drift manmoedig intomen.
De weg naar zijn volledig herstel
verliep wonderwel voor hem heel snel.
Eerder dan hij ooit had durven hopen,
kon al gauw weer als een kievit lopen.

Nou, echt iets  schokkends heeft zich hier dus niet voorgedaan;
dat tonen de weetjes van zojuist dunkt mij wel aan.
Misschien vindt u de conclusie niet zo fraai,
maar eigenlijk is het in Nietap en Terheijl ontzettend saai.
De sfeer hier zou ik als volgt willen typeren
door heel vrij de dichter Slauerhoff te citeren:

In Nietap en Terheijl wil ik niet blijven,
Ik zou dichtgroeien en verstijven.
Het gaat mij daar te kalm, te deftig,
Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig,
En danst nooit op het slappe koord.
(………….)
En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.

Thomasvaer, de woorden die jij daar sprak zo even,
vind ik toch wel erg zwaar op de hand.
Ik vind ze nogal overdreven,
ja eigenlijk zelfs ver over de rand.
Je kunt het immers ook positief beschouwen,
waarop je een sprankje hoop kunt bouwen.
Want ook al vind je er misschien zelf niets aan,
het leidt hier ondertussen wel tot een vredig bestaan.
Ten overstaan van deze beste mensen,
ga jij daarom met mij het volgende wensen:

Dat onrust en oorlog voor saaiheid mogen wijken
zodat de wereld een beetje meer op Nietap en Terheijl gaat lijken.
Dat is de allergrootste wens voor het komende jaar

van uw Pieternel en Thomasvaer.